strona główna aktualności

Trybunał Sprawiedliwości uznał, że tego typu karta nie jest ani „innym papierem wartościowym”, ani „innym papierem handlowym” w rozumieniu dyrektywy VAT. Dlatego jej sprzedaż podlega opodatkowaniu. Dlatego podkreślenia wymaga fakt, że wyrok znajduje zastosowanie wyłącznie do kart odpłatnych. 

Postępowanie, które toczyło się przed TSUE dotyczyło zasadniczo decyzji w sprawie określenia dodatkowego zobowiązania z tytułu podatków obrotowych w odniesieniu do okresu 2001-2005. Decyzja ta skierowana była to niderlandzkiej spółki Granton Avertising, która w wymienionym okresie sprzedawała tzw. karty Granton i z punktu widzenia administracji podatkowej transakcje te potraktowała niezgodnie z prawem jako zwolnione z podatku.

Posiadacz kart Granton przez dany czas uzyskiwał prawo do zniżki przy korzystaniu z usług określonych przedsiębiorstw, które były konkretnie wymienione na tej karcie. Obejmowały one określone oferty przykładowo restauracji, kin lub hoteli. Typowa zniżka zaś polegała na tym, że przy zakupie dwóch jednostek należało uiścić cenę tylko jednej jednostki. Karta Granton nie przyznawała jednak prawa do kwoty pieniężnej lub skorzystania z usługi bez konieczności zapłaty za nią ceny.

Co również ważne, przedsiębiorstwa-partnerzy, u których można było nabywać po niższej cenie towary lub usługi, nie uczestniczyli w zyskach z tej sprzedaży (nie uzyskiwali żadnego wynagrodzenia od spółki). Ich współpraca z Granton Advertising miała na celu wyłącznie przyciąganie klientów.

Spółka Granton powoływała przed krajowymi władzami oraz sądami, że sprzedaż owych kart jest zwolniona z podatku, co zakwestionował fiskus. W efekcie sąd, do którego trafił spór zawiesił postępowanie i wystąpił z pytaniem prejudycjalnym do TSUE. Spytał, czy sprzedaż takiej karty stanowi transakcję odnoszącą się do „innych papierów wartościowych” lub „innych papierów handlowych”, a więc zwolnioną z podatku na podstawie art. 13 część B lit. d) pkt 3 i pkt 5 szóstej dyrektywy (aktualna dyrektywa  112 zawiera przepis w identycznym brzmieniu).

TSUE uznał, że sprzedaż kart jest opodatkowana.

Orzeczenie TSUE nie dotyczy wszystkich przypadków, kiedy dochodzi do dystrybucji kart rabatowych. Odnosi się bowiem do spraw takich jak firmy Granton, czyli do spraw gdzie partnerzy spółki nie odnoszą z tytułu udzielonego rabatu innych korzyści niż marketingowe, tzn. że nie otrzymali żadnego wynagrodzenia, które miało im rekompensować udzielony rabat.

Należy zaznaczyć, że nie można mylić sytuacji opisanej w wyroku z wydaniem kart przedpłaconych lub bonów uprawniających do nabycia określonych towarów lub usług, bowiem płatność za taką kartę lub bon nie stanowi opodatkowanej zaliczki, a obowiązek podatkowy zasadniczo powstanie dopiero z chwilą sprzedaży.

W praktyce zdarzają się sytuacje, w których karta rabatowa jest wydawana odpłatnie przez podmiot, który sam świadczy określone usługi. W takich przypadkach organy podatkowe uznawały niekiedy, że nie jest to czynność opodatkowana VAT. Przykładem jest interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 września 2013 r., nr IPPP1/443-621/13-2/AS. Odpłatność za kartę bardzo mocno jednak zbliża taką sytuację do sprawy Granton. Zdaniem ekspertów podmioty, które naliczały VAT od takich transakcji mogą spać spokojnie. Co innego, jeśli nie naliczały podatku i nie posiadają w tym zakresie korzystnej interpretacji indywidualnej. Wówczas należy liczyć się z koniecznością zapłaty zaległego VAT oraz odsetek.

Trybunał Sprawiedliwość Unii Europejskiej uznał, że karta rabatowa nie ma wartości nominalnej i nie może być wymieniona na pieniądze lub towary. Z tego powodu jej sprzedaż konsumentowi nie jest transakcją finansową. Konsekwencje takiej sprzedaży budzą wiele wątpliwości również w praktyce stosowania polskiej ustawy o VAT.

Istnieją bowiem interpretacje, które stwierdzają, że jest to czynność pozostająca poza zakresem VAT (np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 września 2013 r., nr IBPP1/443-776/13/KJ). Inne zaś zaświadczają, że prawidłowe jest opodatkowanie stawką podstawową (np. interpretacja dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 grudnia 2010 r., nr IPPP2-443-639/10-4/IŻ/RR). TSUE wydaje się potwierdzać to drugie stanowisko, przy czym treść orzeczenia może budzić pewne wątpliwości interpretacyjne.