strona główna baza prawa podatkowego . . . sposób obliczania i prawo do odliczenia podatku vatsposób obliczania i prawo do odliczenia podatku od towarów i usług

Sposób obliczania i prawo do odliczenia podatku VAT

Prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z samej konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej*. Jest ono bezpośrednio związane z zasadą neutralności podatku VAT, która stanowi, że z założenia jest to opodatkowanie tylko konsumpcji. W latach wcześniejszych można się było spotkać z teorią, że prawo to jest ulgą podatkową – jednakże był to pogląd całkowicie chybiony. Uprawnienie do odliczenia podatku naliczonego nie ma bowiem nic wspólnego z ulgą podatkową, bo jest uprawnieniem wynikającym z samej konstrukcji tego podatku. Należy przy tym pamiętać, że ustawa o podatku od towarów i usług (dalej „VATU”) ustanawia tylko prawo, a nie obowiązek obniżania podatku naliczonego o podatek należny. Niemniej organy podatkowe w toku prowadzonych postępowań podatkowych powinny również uwzględniać podatek naliczony wynikający z faktur, których podatnik – mimo spełnienia przesłanek do odliczenia – nie uwzględnił w swoim zeznaniu podatkowym lub zadeklarował odliczenie w błędnym terminie (tj. w deklaracji za inny okres rozliczeniowy).

Pojęcie podatku naliczonego

Definicja podatku naliczonego została zawarta w art. 86 ust. 2 VATU. Zgodnie z jego treścią, podatek naliczony stanowi:
• Suma kwot określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:
- Z tytułu nabycia towarów i usług,
- Potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
- Od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu,
• Suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego – w przypadku importu towarów,
• Zryczałtowany zwrot podatku, o którym mowa w art. 116 ust. 6,
• Kwota podatku należnego od importu usług, kwota podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,
• Kwota podatku należnego z tytułu importu towarów.
Ustawa wyczerpująco wylicza źródła podatku naliczonego. Stąd też podatkiem naliczonym podlegającym odliczeniu nie może być żaden inny podatek niż ten, który został wskazany w ustawie. Z przepisu także wynika, że aby móc dokonać odliczenia podatnik powinien legitymować się konkretnie wymienionymi i określonymi dokumentami. Kwotę podatku naliczonego stanowi zatem:
1. W przypadku zakupów krajowych – suma wszystkich kwot podatku jaki został wykazany na fakturach otrzymanych od kontrahentów oraz zryczałtowany zwrot podatku (w przypadku faktur VAT-RR);
2. W imporcie towarów – suma kwot podatku wynikająca z dokumentów celnych (SAD), deklaracji podatkowej, deklaracji importowej lub decyzji organu podatkowego.
Możemy wymienić następujące, dalej szerzej opisane, wymagania prawidłowego odliczenia kwoty podatku naliczonego:
• Przysługiwanie podatnikowi prawa do odliczenia;
• Związek nabywania usług lub towarów ze sprzedażą opodatkowaną;
• Posiadanie prawidłowego dokumentu;
• Dokonanie odliczenia w prawidłowym terminie.

Podmioty, którym przysługuje prawo do odliczenia

Prawo do odliczenia przysługuje podatnikowi VAT czyli osobie fizycznej, prawnej, jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wykonującej samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Oznacza to wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. W szczególności obejmuje to czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Nie są to jednak jedyni podatnicy którym przysługuje to uprawnienie – możliwe jest to także dla podatników określonych w art. 16 ustawy o VAT, tj. podatników, którzy dokonują wewnątrzwspólnotowej dostawy nowych środków transportu, w przypadku gdy okoliczności nie wskazują na zamiar wykonywania tej czynności w sposób częstotliwy. Ustawa zawiera także katalog osób którym nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Są to:

1) Podatnicy świadczący usługi taksówek osobowych, którzy wybrali opodatkowanie tych usług w formie ryczałtu według stawki 4% (art. 114 ustawy o VAT)
2) Podatnicy świadczący usługi turystyczne na zasadach szczególnej procedury przy świadczeniu usług turystyki (opodatkowanie marży), którym nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty* (art. 119 ust. 4 ustawy o VAT)
3) Podatnicy wykonujący czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odsprzedaży, u których podstawą opodatkowania jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku (art. 120 ust. 17 ustawy o VAT)
4) Podatnicy, którzy dokonali nabycia towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, jeżeli zostały one nabyte u podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie tych towarów, opodatkowanego według zasad szczególnej procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, u którego podstawą opodatkowania jest marża, pomniejszona o kwotę podatku ( art. 120 ust. 19 ustawy o VAT)
5) Podatnicy, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96 ustawy o VAT – czyli tacy, którzy nie są zobowiązani do odprowadzania podatku od towarów i usług. Prawo do odliczenia podatku naliczonego nie przysługuje więc podatnikom VAT biernym, a więc takim, którzy korzystają ze zwolnienia podmiotowego od VAT przewidzianego dla drobnych przedsiębiorców (zob. art. 113 VATU) lub wykonujących wyłącznie czynności zwolnione przedmiotowo od VAT (zob. art. 43 VATU). Prawo to obejmuje więc tylko osoby zarejestrowane jako podatnicy VAT czynni. Mając jednak na uwadze względy neutralności podatku dla podatników, a także fakt, że podmiot prowadzący działania przygotowawcze do uruchomienia działalności gospodarczej ma status podatnika VAT (któremu zasadniczo służy prawo do odliczenia) uznać trzeba, że co prawda możliwość skorzystania z prawa odliczenia dotyczy tylko podatników zarejestrowanych, ale status taki konieczny jest tylko w momencie wykazywania odliczenia, nie musi natomiast istnieć na dzień, w którymi miały miejsce czynności opodatkowane, z których wynika podatek podlegający odliczeniu. Inaczej mówiąc – prawo do odliczenia powstaje u wszystkich podatników, ale tylko podatnicy zarejestrowani mogą to prawo zrealizować*. Wciąż aktualna jest linia orzecznicza, zgodnie z którą: „(…) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się u podatników, którzy nie dokonali zgłoszenia rejestracyjnego lub zostali wykreśleni z rejestru, o którym mowa w art. 9 ustawy. Z powyższego unormowania nie wynika, aby zasada rozliczania tego podatku wynikająca z art. 19 ustawy była ograniczana również do tych podatników, którzy wprawdzie nie dokonali zgłoszenia rejestracyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu, jednakże w dacie złożenia deklaracji zawierającej rozliczenie byli zarejestrowani w rejestrze, a rozliczenie zostało złożone w ustawowo przewidzianym terminie.” (wyrok NSA z 2 czerwca 1999r. sygn. I SA/Gd 1117/97).

Związek z transakcjami opodatkowanymi

Podstawową przesłanką do skorzystania z prawa odliczenia jest związek między nabywanymi towarami oraz usługami a sprzedażą opodatkowaną podatnika. Stanowi to kryterium odróżniające prawa podatników prowadzących działalność gospodarczą od ostatecznych konsumentów. Wyjątkiem podatnicy zwolnieni z VAT, którzy z punktu widzenia systemu tego podatku są zrównani z konsumentami – także oni nie mogą skorzystać z prawa odliczenia*. Skoro nie obciążają oni swojej sprzedaży podatkiem, to nie ma podstaw, aby przyznawać im prawo do odliczenia podatku naliczonego – zgodnie z wyrokiem WSA w Gdańsku z 23 października 2008r. (sygn. I SA/Gd 286/08)
Powyższy warunek wynika z treści art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE. L 347/1) który stanowi, że jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, jest on uprawniony do odliczenia VAT w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji. Konstrukcja przepisu może prowadzić do wniosku, że wyłącznie te towary i usługi, które zostały wykorzystane (stanowiły substraty wytwarzanych towarów i usług) do wytworzenia towarów i usług będących przedmiotem transakcji opodatkowanej, będą stanowić źródło podatku naliczonego podlegającego odliczeniu. Interpretacja ta jest jednak zbyt wąska i należy uznać, że prawo do odliczenia przysługuje zawsze wówczas, gdy podatnik jest w stanie ustalić choćby ogólny związek nabywanego towaru lub usługi z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą opodatkowaną VAT*. Kwintesencją tego rozumowania jest wyrok NSA z 22 lutego 2002r. (sygn. III SA 7776/98) zgodnie z którym: „Co do zasady, ustawa o VAT nie wymaga – dla odliczenia podatku naliczonego – istnienia bezpośredniego związku między zakupem i sprzedażą tego samego towaru”. Z kolei w wyroku WSA we Wrocławiu z 15 czerwca 2009r. (sygn. I SA/Wr 1368/08) sąd wyjaśnia, że „prawo do odliczenia podatku istnieje nawet wtedy, gdy nie można ustalić bezpośredniego związku pomiędzy zakupem a opodatkowaną transakcją, czyli w niektórych sytuacjach prawo do odliczenia może przysługiwać podatnikowi nawet w przypadku braku konkretnej transakcji opodatkowanej, jeżeli zakup związany jest z działalnością podatnika, która co do zasady podlega opodatkowaniu (lub daje prawo do odliczenia podatku mimo zwolnienia), a brak związku z konkretną transakcją opodatkowaną wynika z czynników obiektywnych, zwykle niezależnych od podatnika”.
W niektórych przypadkach także brak transakcji opodatkowanej nie musi powodować utraty prawa do odliczenia podatku naliczonego*. Na przykład w orzeczeniu C-37/95 pomiędzy Państwem Belgijskim a Ghent Coal Terminal NV Trybunał orzekł, że: „Artykuł 17 VI Dyrektywy należy interpretować w ten sposób, aby umożliwić podatnikowi działającemu w ramach swojej działalności opodatkowanej odliczenie podatku VAT przypadającego do zapłaty z tytułu nabycia towarów i usług stanowiących inwestycje z przeznaczeniem na działalność opodatkowaną. Prawo do odliczeń obowiązuje także w przypadku, gdy z powodów od niego niezależnych podatnik nigdy nie wykorzystał nabytych towarów i usług do prowadzenia działalności opodatkowanej. (…) System odliczeń ma na celu całkowite uwolnienie podmiotu gospodarczego od obciążeń z tytułu podatku VAT przypadającego do zapłaty lub zapłaconego w trakcie prowadzonej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku VAT gwarantuje w ten sposób, iż wszelka działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu lub rezultatu, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny pod warunkiem, że działalność ta podlega temu podatkowi”.
Z orzecznictwa Trybunału Unii Europejskiej wynika, że związek między podatkiem naliczonym a czynnościami opodatkowanymi powinien być nie tylko bezpośredni, ale także niezwłoczny. Wydaje się jednak, że nie można stawiać warunku, aby już w momencie zakupu istniał związek z czynnościami opodatkowanymi. Możliwe jest, że związek ten powstanie dopiero w przyszłości*. Należy się raczej zgodzić z wyrokiem NSA z 29 czerwca 1998r. (sygn. I SA/Wr 1235/97), w którym stwierdzono: „Ustawodawca w żadnym z przepisów nie nakazuje jednak podatnikowi analizowania, czy poczynione przez niego zakupy służą do sprzedaży opodatkowanej (…) w terminie, w którym może dokonać obniżenia podatku naliczonego o należny, czy też posłużą czynnościom opodatkowanym w przyszłości”.
Interpretacja przepisów w zakresie odliczenia powinna być dokonywana w oparciu o zasadę neutralności podatku VAT. Zgodnie z wyrokiem TSUE w sprawie C-268/83 (Rompelman): „Zasada, że podatek VAT powinien być neutralny, jeśli chodzi o obciążenie działalności gospodarczej wymaga tego, aby pierwsze wydatki inwestycyjne poniesione w celu i w związku z zainicjowaniem działalności gospodarczej należy uznać za rozpoczęcie działalności gospodarczej. Byłoby sprzeczne z tą zasadą, jeśli taka działalność nie zostałaby uznana za rozpoczętą do momentu faktycznego wykorzystania nieruchomości tj. do momentu w którym zaczęła przynosić dochód podlegający opodatkowaniu. Każda inna interpretacja art. 4 Szóstej Dyrektywy powodowałaby obciążenie przedsiębiorcy kosztem VAT w ramach jego działalności gospodarczej nie pozwalając mu na jego odliczenie zgodnie z art. 17 oraz tworzyłaby arbitralne rozróżnienie między wydatkami inwestycyjnymi poniesionymi przed faktycznym wykorzystaniem nieruchomości oraz wydatkami poniesionymi w trakcie jej wykorzystania”. Z wyroku wynika, że neutralność podatku powinna być rozumiana jak najszerzej, więc pierwsze wydatki inwestycyjne poniesione w celu oraz z intencją rozpoczęcia działalności gospodarczej muszą zostać uznane za działalność gospodarczą – więc będzie im przysługiwało prawo do odliczenia (Wyrok TSUE w sprawie C-110/94 Intercommunale voor Zeewaterontzilting – INZO).
Od powyższej zasady ustawodawca wprowadza wyjątki i dopuszcza dokonanie odliczenia VAT nawet wówczas, gdy konkretna czynność wiąże się bezpośrednio z czynnością niepodlegającą opodatkowaniu – wyjątki zostały przewidziane w art. 86 ust. 8 i 9 VATU i obejmują następujące przypadki:

1. Dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami;
2. Nieodpłatne przekazanie prezentów małej wartości i próbek;
3. Nieodpłatna dostawa produktów spożywczych, z wyjątkiem alkoholi jeżeli są one przekazywane na rzecz organizacji pożytku publicznego z przeznaczeniem na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje;
4. Świadczenie usług finansowych, których miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium UE.

Wprowadza to możliwość odliczenia podatku naliczonego u podatników, którzy dokonują między innymi tzw. „eksportu” usług, czyli czynności pozostających poza zakresem regulacji VATU (z uwagi na fakt, że miejsce świadczenia/kraj opodatkowania usługi znajduje się poza terytorium Polski)*. Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (nr ILPP2/443-105/07-4/IM): „podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogły być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami”. Przez usługi świadczone poza terytorium kraju należy przy tym rozumieć usługi opodatkowane w innym kraju niż kraj siedziby świadczącego.

Dokumenty dające prawo do odliczenia i wyłączenia prawa do odliczenia podatku naliczonego

Obok warunku istnienia związku pomiędzy nabyciem towaru lub usługi a czynności opodatkowanymi ustawodawca wprowadza również warunki techniczne, po spełnieniu których dopuszczalne staje się odliczenie VAT. Co do zasady, podstawowym dokumentem uprawniającym podatnika do odliczenia podatku naliczonego jest faktura VAT (w obrocie krajowym) lub dokument celny (w imporcie towarów).
W przypadku transakcji zagranicznych (innych niż import towarów) ustawa nie wymaga dysponowania jakimkolwiek dokumentem. W przypadku tego rodzaju transakcji (np. importu usług) kwotę podatku naliczonego stanowi wartość podatku należnego, jaką w związku z ich realizacją podatnik zobowiązany jest naliczyć (zapłacić). Nie ma przy tym znaczenia, czy podatnik jest w posiadaniu faktury sprzedaży wystawionej przez zagranicznego sprzedawcę lub usługodawcę*. Warto zaznaczyć, że zgodnie z wyrokiem NSA z 28 lipca 2009r. (sygn. I FSK 333/08): „(…) należy uznać, że niezbędnym warunkiem do dokonania obniżenia jest otrzymanie przez podatnika oryginału faktury, a nie jej odpisu lub kserokopii. Nie jest zatem dopuszczalne odliczenie na podstawie kopii faktury”. Powstaje przy tym problem jakimi dowodami posłużyć się w sytuacji dowodzenia, że w chwili skorzystania z prawa odliczenia podatnik posiadał fakturę, na podstawie której prawidłowo odliczył podatek, a podatnik utracił fakturę i nie jest w stanie wystąpić o jej duplikat. W orzeczeniu TSUE C-895/95 (John Reisdrof v. Finanzamt Köln-West) stwierdzono, że: „regulacje dyrektyw wiążące prawo do odliczenia podatku naliczonego z posiadaniem oryginału faktury dotyczą skorzystania z tego prawa i nie odnoszą się do udowodnienia istnienia tego prawa po skorzystaniu z niego przez podatnika”. Oznacza to, że podatnik będzie mógł korzystać z wszelkich innych dowodów, aby wykazać, że – korzystając z prawa do odliczenia podatku – miał fakturę, na podstawie której dokonał odliczenia. Orzecznictwo polskich sądów administracyjnych jest w tym zakresie jednak bardziej rygorystyczne. Przykładowo w wyroku WSA w Warszawie z 27.07.2011 r. (III SA/Wa 1817/10) wskazano, że: „Skoro obniżenia podatku należnego dokonać można wyłącznie o podatek naliczony wynikający z oryginału lub duplikatu faktury dokumentującej nabycie towarów lub usług, to dowodem na okoliczność, że dokonane przez podatnika samoobliczenie podatku należnego o określoną kwotę podatku naliczonego, jest wymieniony oryginał lub duplikat faktury. Obowiązkiem podatnika jest tym samym dowodzenie na podstawie w/w dokumentów, że był legitymowany do dokonania odliczenia, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, a w konsekwencji, iż dokonane w deklaracji VAT-7 samoobliczenie podatku było prawidłowe. Sąd zauważa, iż w sytuacji zaistnienia zdarzenia losowego skutkującego utratą oryginału faktury podatnik, w swoim dobrze pojętym interesie, zobowiązany jest do odtworzenia dowodów poprzez uzyskanie od wystawcy duplikatów faktur. Przywołane wyżej przepisy ustawy VAT i przepisy wykonawcze normują w sposób jednoznaczny obowiązki podatnika w tym zakresie. Z obowiązków powyższych nie zwalniają podatnika ustalenia, przeprowadzonej przed zniszczeniem dokumentacji, kontroli podatkowej.”
Faktury, aby skutkowały powstaniem prawa do odliczenia, muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego w tym względzie. Znaczne wadliwości faktury skutkować będą bowiem nieprzysługiwaniem prawa do odliczenia podatku określonego w tych fakturach*. Z drugiej strony jednak należy uznać, że nie można pozbawiać podatnika prawa do odliczenia podatku gdy na fakturze występują tzw. błędy mniejszej wagi. Zgodnie z wyrokiem NSA z 16 czerwca 1997r. (sygn. I SA/Ka 624/97) za poważne wady faktury trzeba uznać:

• Brak jednostek miary towaru,
• Jego ilości,
• Jego ceny jednostkowej.

Są to bowiem elementy rachunkowe faktury, mające zasadnicze znaczenie dla określenia wysokości zobowiązania podatkowego, bez których nie jest możliwe zweryfikowanie, czy wysokość podatku została ustalona prawidłowo. Natomiast w sytuacji odwrotnej, gdy błędy faktury dotyczą jedynie aspektów technicznych, jak słusznie stwierdza się w wyroku WSA w Warszawie z 5 marca 2012r. (sygn. III SA/Wa 1512/11): „jeżeli istniał związek zakupów dokumentowanych spornymi fakturami ze sprzedażą opodatkowaną (…) przysługuje prawo do zwrotu podatku naliczonego wykazanego w fakturach z tytułu ich nabycia, niezależnie od popełnionych błędów w nazwie i numerze identyfikacji podatkowej. Pozbawienie Skarżącej prawa do zwrotu podatku nie może bowiem wynikać z regulacji podustawowych normujących jedynie techniczne (formalne) aspekty wystawiania faktur”.
Dodatkowo w art. 88 ust. 3a VATU ustawodawca wskazał faktury oraz dokumenty celne, które nie dają prawa do odliczenia zawartego w nich podatku naliczonego. Powyższe wyłączenia związane są zarówno z wadami merytorycznymi jak i błędami formalnymi tych dokumentów. Celem ich wprowadzenia było zapobieżenie nadużyciom oraz dążenie do jednakowego traktowania podatników w zakresie odliczania podatku z tytułu nabycia towarów lub rozporządzania takimi samymi towarami. Zgodnie z tym przepisem, nie uprawniają nabywcy do odliczenia podatku naliczonego faktury VAT, duplikaty faktur oraz dokumenty celne oraz duplikaty faktur w przypadku gdy:

1. Sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
2. Transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu lub jest zwolniona z podatku,
3. Wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
a. Stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
b. Podają kwoty niezgodne z rzeczywistością – w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
c. Potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 kodeksu cywilnego – w części dotyczącej tych czynności.
4. Faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego,
5. Wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze – w części dotyczącej tych czynności,
6. Faktury stwierdzają nabycie usług noclegowych lub gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób,
7. Od 1 stycznia 2014r. - faktury stwierdzających nabycie przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86a ust. 1 VATU.

Moment dokonania odliczenia

Zgodnie z art. 167 Dyrektywy 2006/122/WE, prawo do odliczenia powstaje w momencie, gdy podatek, który podlega odliczeniu, staje się wymagalny. Oznacza to, że...