strona główna baza prawa podatkowego . . . podstawa opodatkowania i wysokość podatku dochodowego od osób fizycznychpodstawa opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych

Podstawa opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych

Podstawa opodatkowania jest jednym z elementów konstrukcyjnych podatku obok przedmiotu i podmiotu opodatkowania. Z punktu widzenia konstrukcji podatku pierwotnym pojęciem jest przedmiot podatku, jako że to właśnie ustalenie przedmiotu podatku stanowi punkt wyjścia dla określenia podstawy opodatkowania. Zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 PDOFizU podstawę opodatkowania stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b–3e, 4, 4a–4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25 PDOFizU po dokonaniu odliczeń, o których mowa we wspomnianym przepisie. Warto w tym miejscu przypomnieć, iż w art. 9 PDOFizU wskazano również na możliwość odliczenia od dochodu straty z lat ubiegłych. Szczegóły dotyczące kalkulowania dochodu oraz rozliczania straty zostały omówione w ramach rozdziału dotyczącego przedmiotu opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych. W ramach niniejszego działu omówione zostały odliczenia od dochodu, których dokonuje się po odliczeniu strat. W obecnym stanie prawnym obowiązują następujące kategorie odliczeń:

- odliczenia składek na ubezpieczenie społeczne,

- odliczenie zwrotu nienależnie pobranych świadczeń,

- odliczenie wydatków na cele rehabilitacyjne,

- odliczenie wydatków z tytułu użytkowania sieci Internet,

- odliczanie darowizn.

W tym miejscu warto zwrócić uwagę na różnicę pomiędzy pojęciem dochodu oraz podstawy opodatkowania. Pojęcia te choć pozostające ze sobą w ścisłym związku (zgodnie bowiem z wspomnianą definicją podstawą opodatkowania jest właśnie dochód), jednakże nie powinny one być utożsamiane. Dochód obliczany zgodnie z odpowiednimi przepisami PDOFizU stanowi bowiem punkt wyjścia dla obliczenia podstawy opodatkowania. Podstawa opodatkowania reprezentuje bowiem ostateczną kwotę podlegającą opodatkowaniu, która co prawda może, ale nie musi być równa kwocie obliczonego dochodu. Zależność ta widoczna jest również w konstrukcji przepisów. Zgodnie bowiem z art. 26 ust. 13a PDOFizU wydatki podlegające odliczeniu od dochodu na podstawie art. 26 ust. 1 PDOFizU nie mogą zostać odliczone, jeśli zostały wcześniej ujęte jako koszty uzyskania przychodów lub zostały odliczone od przychodu na podstawie przepisów RyczałtU lub TonażU lub zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie.

Warto zaznaczyć, iż podobnie jak ma to miejsce w przypadku podatku dochodowego od osób prawnych w sposób odrębny, szczególny określana jest podstawa opodatkowania dla przychodów opodatkowanych ryczałtowo (art. 29 – 30c oraz art. 30e PDOFizU), do których należą m.in. przychody z dywidend, odsetek, należności licencyjnych, przychody z innych operacji o charakterze finansowym, przychody ze zbycia udziałów i instrumentów finansowych, przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej opodatkowane podatkiem liniowym, wygranych w konkursach, świadczeń wypłacanych emerytom przez były zakład pracy, przychody z działalności wykonywanej osobiście opodatkowane w sposób ryczałtowy, niektóre świadczenia dla służb mundurowych, przychody z tytułu oszczędności gromadzonych na więcej niż jednym indywidualnym koncie emerytalnym, przychody ze zbycia nieruchomości, itp. W przypadku tych przychodów podstawa opodatkowania nie jest obniżana o odliczenia, o których mowa w art. 26 PDOFizU.

Warto zauważyć, iż w porównaniu do podatku dochodowego od osób prawnych katalog odliczeń obowiązujący w ramach PODFiz jest dość szeroki. Przez ostatnie lata ustawodawca zlikwidował niektóre kategorie odliczeń (do tej pory usunięte zostały punkty 7,8 i 10 ust. 1 art. 26 PDOFizU), jednakże znacząca część ulg została utrzymana.

Należy pamiętać jednakże, iż ulgi podatkowe, do jakich z pewnością należałoby zaliczyć odliczenia od dochodu uregulowane w przepisach, nie są elementem konstrukcji podatku, a jedynie narzędziem, pozwalającym państwu na wpływanie na określone zachowania podatników. Z obecnego stanu prawnego wynika zatem, iż priorytetem w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest w przeciwieństwie do PDOPrU utrzymanie istniejącej grupy odliczeń od dochodu celem efektywnego zmniejszania obciążeń podatkowych podatników.

Odliczanie składek na ubezpieczenie społeczne

Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 2 PDOFizU ustawodawca pozwala na zmniejszenie podstawy opodatkowania o wartość faktycznie poniesionych przez podatnika wydatków z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne na podstawie przepisów SUSU. Odliczeniu podlegają składki:

-  na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe,

- własne podatnika, osób z nim współpracujących, jak i składki, które zostały potrącone przez płatnika składek od dochodu podatnika,

- faktycznie zapłacone w danym roku podatkowym.

Jednocześnie odliczenie składek na ubezpieczenia społeczne nie będzie możliwe w następujących przypadkach:

- jeśli podstawę wymiaru składek stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie przepisów PDOFizU,

- jeśli podstawę wymiaru składek stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów OrdPU zaniechano poboru podatku,

- jeśli składki na ubezpieczenie społeczne zostały przez podatnika zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (art. 26 ust. 13a PDOFizU). 

Ponadto, pomimo braku jednoznacznego wskazania w art. 26 odliczeniu od podstawy opodatkowania nie podlegają również składki płacone do KRUS. Powyższe stanowisko uzasadnia przede wszystkim brak wyraźnego wskazania na możliwość odliczenia tych składek w art. 26. Możliwość dokonywania określonych odliczeń klasyfikowana jest jako kategoria ulgi podatkowej, co pociąga za sobą konieczność interpretacji tego typu przepisów w sposób zawężający. Powyższa konkluzja znajduje również potwierdzenie w piśmie MF z dnia 24 lutego 2000 r., PB2/MK-044-315/2000, w którym MF wskazał, iż „Przepis art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 1999 r. nie stanowi również podstawy do odliczenia od dochodu (przychodu) składek na ubezpieczenie wpłaconych do Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego na podstawie ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jedn.: Dz. U. z 1993 r. Nr 71, poz. 342 z późn. zm.)”

W odniesieniu do składek, które podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania na podstawie art. 26 ust. 1 PDOFizU, można wyróżnić generalnie dwie grupy w zależności od podmiotu zobowiązanego do zapłaty składek.

Pierwszą grupę składek, które podlegają odliczeniu stanowią składki, które są bezpośrednio finansowane przez osoby ubezpieczone. Są to przede wszystkim osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą oraz osoby objęte dobrowolnymi ubezpieczeniami emerytalnymi i rentowymi. Przepis art. 16 ust. 4 SysUSpU ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585) stanowi bowiem, że osoby te finansują w całości, z własnych środków, składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe.

W tej grupie składek znajdują się również składki na ubezpieczenia społeczne zapłacone za osobę współpracującą z podatnikiem. W szczególności będą to składki na ubezpieczenie wypadkowe, bowiem jak wynika z art. 16 ust. 3 SysUSp składki na ubezpieczenie wypadkowe osób współpracujących z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność finansują w całości, z własnych środków, płatnicy składek. Jako osoby współpracujące w rozumieniu SysUSpU rozmieć należy małżonka, dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione, rodzic, macocha i ojczym oraz osoby przysposabiające, jeżeli pozostają z nimi we wspólnym gospodarstwie domowym i współpracują przy prowadzeniu tej działalności. Nie dotyczy to natomiast osób, z którymi została zawarta umowa o pracę w celu przygotowania zawodowego.

Drugą grupę składek obliczalnych od podstawy opodatkowania stanowią składki potrącone przez płatnika ze środków podatnika. Odliczenie w tym wypadku może dotyczyć ubezpieczenia: emerytalnego, rentowego lub chorobowego. Zgodnie z przepisami SysUSpU w odniesieniu pewnych kategorii osób (w tym w szczególności pracowników) płatnicy są zobowiązani do obliczenia części składek na ubezpieczenia społeczne i wpłacenia ich do ZUS.

Jak stanowią przepisy SysUSpU, składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe:

1) pracowników,

2) osób wykonujących pracę nakładczą,

3) członków spółdzielni,

4) zleceniobiorców,

5) posłów i senatorów oraz posłów do Parlamentu Europejskiego wybranych w Rzeczypospolitej Polskiej,

6) stypendystów sportowych,

7) pobierających stypendium słuchaczy Krajowej Szkoły Administracji Publicznej,

8) osób wykonujących odpłatnie pracę, na podstawie skierowania do pracy, w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania,

9) osób współpracujących ze zleceniobiorcami,

10) funkcjonariuszy Służby Celnej,

11) poborowych odbywających służbę zastępczą

- finansują z własnych środków, w równych częściach, ubezpieczeni i płatnicy składek.

Składki na ubezpieczenie chorobowe podlegających temu ubezpieczeniu osób, wymienionych w pkt 1-4, 8, 9 i 11 powyżej, finansują w całości, z własnych środków, sami ubezpieczeni.

W odniesieniu do poszczególnych kategorii ubezpieczeń społecznych przepisy SysUSpU wskazują na konkretną wysokość składki, która powinna być opłacona przez ubezpieczonego i płatnika.

W przypadku ubezpieczenia wypadkowego składka wynosi 0,40% do 8,12% podstawy wymiaru na ubezpieczenie wypadkowe. Zasady określania konkretnej wysokości stawki w podanym przedziale uregulowane zostały w przepisach ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. 2009 r., Nr 167, poz. 1322 ze zm.) oraz rozporządzenie MPiPS z 29 listopada 2002 r. w sprawie zróżnicowania stopy procentowej składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w zależności od zagrożeń zawodowych i ich skutków (Dz. U. Nr 200, poz. 1692 ze zm.).

Składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe są finansowane w częściach przez płatnika i ubezpieczonego. Wysokość składki określana jest w oparciu o procent podstawy wymiaru ubezpieczenia emerytalnego. W przypadku pracowników podstawę wymiaru stanowi wartość brutto wynagrodzenia. Składka na ubezpieczenie emerytalne jest pokrywana przez płatnika i ubezpieczonego w równych częściach –9,76% podstawy wymiaru. Natomiast składka na ubezpieczenie rentowe wynosi 1,5% podstawy wymiaru dla ubezpieczonego oraz 4,5% dla płatnika.

Należy podkreślić, iż podstawę wymiaru składek również określają przepisy SysUSpU (z wyjątkiem świadczeń, które nie stanowią podstawy wymiaru składek – rozporządzenie MPiPS z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe; Dz. U. Nr 161, poz. 1106, ze zm.). Z punktu widzenia podatkowego kluczowym jest fakt, iż odliczeniu od podstawy opodatkowania podlegają wyłącznie składki, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) podlegający opodatkowaniu. Co do zasady definicja dochodu będącego podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w zasadzie odpowiada pojęciu dochodu na gruncie PDOFizU, jednakże występują tutaj pewne różnice. Stąd też konieczne było zastrzeżenie, zawarte w przepisie art. 26 ust. 1 pkt 2 PDOFizU, na podstawie którego odliczenie składek na ubezpieczenia społeczne nie można dokonać jeśli podstawą wymiaru był dochód (przychód) wolny od podatku na podstawie przepisów ustawy lub dochód, od którego na podstawie przepisów OrdPU zaniechano poboru podatku.

Warto podkreślić, iż odliczeniu od podstawy opodatkowania podlegają wszelkie składki faktycznie uiszczone przez podatnika - czy to zapłacone bezpośrednio przez podatnika, czy potrącone przez płatnika ze środków podatnika. Przepisy SysUSpU wskazują na minimalną wartość składek (wartość składki powinna być obliczana co najmniej od minimalnej podstawy wymiaru składki), które osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą powinny odprowadzać, co oznacza, iż w praktyce możliwe jest odprowadzanie składek w wyższej wysokości (od wyższej podstawy wymiaru). W konsekwencji może dojść do sytuacji, w której wartość wpłaconych składek przewyższy wartość dochodu. W takim przypadku możliwe będzie ostatecznie odliczenie zapłaconych składek od całkowitego dochodu osiągniętego na koniec roku podatkowego. Składki należą bowiem do kategorii odliczeń pomniejszających podstawę opodatkowania tzn. sumę wszystkich dochodów osiągniętych w danym roku a nie stanowią kosztu uzyskania przychodów, które należałoby łączyć (rozliczać) z konkretnym źródłem przychodu.

Warto ponownie podkreślić, iż odliczeniu podlegają składki faktycznie zapłacone w danym roku. Nie jest zatem istotne którego roku dotyczą płacone składki. Odliczenie składek będzie możliwe tylko w roku podatkowym, w którym zostały zapłacone (zasada kasowa).

Potwierdzenie takiego rozumienia (wydaje się dość jasnego) przepisu stanowi wyrok NSA z dnia 26 maja 1997 r., I SA/Wr 731/96, zgodnie z którym: „Dokonanie przez podatnika samych tylko zapisów księgowych nie jest wystarczające dla możliwości skorzystania z odliczenia. Podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu m.in. kwot składek na ubezpieczenia społeczne podatnika i osób z nim współpracujących, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Muszą być to jednak składki rzeczywiście zapłacone w roku podatkowym, a nie takie, które podatnik powinien lub ma zamiar w przyszłości zapłacić”

Warto w tym miejscu zaznaczyć, iż w przypadku nadpłaty składki, która następnie jest zwracana podatnikowi powoduje powstanie po stronie podatnika przychodu. Zgodnie z treścią art. 12 PDOFizU będzie to przychód ze stosunku pracy, od którego pracodawca zobowiązany jest naliczyć podatek w odpowiedniej wysokości. Konkluzja taka płynie z praktyki organów podatkowych. Przykładowo, zgodnie z treścią pisma MF z 1 marca 2002 r., sygn. PB5/IMD-033-159-2880/00 „kwota zwróconych nadpłaconych i sfinansowanych przez pracownika składek, stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy, w rozumieniu art. 12 ust. 1 PDOFizU. W związku z powyższym, kwotę tę pracodawca ma obowiązek doliczyć do przychodów uzyskanych przez pracownika w danym miesiącu i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy zgodnie z art. 32 PDOFizU”.

Podobnie wypowiedział się MF w piśmie z dnia 19 września 2000 r., (PB 5/1MD-33-113-1817/00, niepubl.) stwierdzając, iż „Przychód powyższy jest przynależny do tego źródła przychodów, od którego należne były składki. Nadpłacone i zwrócone przedsiębiorcy składki są zatem przychodem z działalności gospodarczej, zaś nadpłacone i zwrócone składki pracownika (które były finansowane z jego środków) są przychodem ze stosunku pracy i pokrewnych.”

Jakkolwiek kwestia opodatkowania zwróconej nadpłaty z tytułu składek nie budzi większych wątpliwości to za kontrowersyjne należy uznać stanowisko, zgodnie z którym opodatkowaniu powinny podlegać odsetki należne z tytułu nadpłaconych składek. We wspomnianym wyżej piśmie z dnia 1 marca 2002 r. MF stwierdził, iż kwota zwróconych przez ZUS odsetek powinna stanowić dla pracownika przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 PDOFizU w zw. z art. 20 ust. 1 PDOFizU.  Z kolei już w innym piśmie MF wskazał (jak się wydaje słusznie), iż „ewentualne odsetki za zwłokę, należne i otrzymane przez podatnika - pracownika od nadpłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, są odsetkami z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i innych świadczeń ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych. Korzystają one zatem ze zwolnienia podatkowego na mocy przepisu art. 21 ust. 1 pkt 95 PDOFizU (MF w piśmie z dnia 20 lutego 2002 r., PB5/IMD-033-52-260/02).

Zagraniczne składki na ubezpieczenie społeczne

Kwestią, która budziła liczne wątpliwości od momentu przystąpienia Polski do UE był brak możliwości odliczenia od dochodu składek na ubezpieczenie społeczne zapłaconych w innych niż Polska krajach. Podatnicy próbowali się w tym zakresie wspierać przepisami wspólnotowymi i dokonywać na ich podstawie odliczeń od dochodu zagranicznych składek ubezpieczeniowych.

W wyroku z dnia 7 listopada 2007 r., K 18/06 (Dz. U. Nr 211, poz. 1549) Trybunał Konstytucyjny uznał przepisy dopuszczające obniżenie podstawy opodatkowania za niezgodne z Konstytucją RP w zakresie, w jakim wyłączają możliwość odliczenia przez podatników, od dochodu osiągniętego z działalności wykonywanej poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, zapłaconych składek na ubezpieczenia społeczne w sytuacji, gdy składki te nie zostały odliczone od dochodu w państwie członkowskim Unii Europejskiej, na terenie którego działalność ta była wykonywana. Jednocześnie Trybunał odroczył utratę mocy obowiązującej tych przepisów do dnia 30 listopada 2008 r. Do tego czasu miała zostać stworzona regulacja prawna umożliwiająca odliczanie od dochodu składek potrąconych w innym państwie członkowskim Unii.

Od dnia 1 grudnia 2008 r. do ustawy wprowadzono przepisy dotyczące odliczania zagranicznych składek na ubezpieczenia społeczne, odprowadzanych w innych państwach członkowskich UE, w państwach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) oraz w Szwajcarii, co oznaczało w praktyce, iż podatnicy mogą odliczać wartość zapłaconych za granicą składek dopiero począwszy od rozliczenia za 2008 r. Zgodnie z wprowadzonym do ustawy przepisem art. 26 ust. 1 pkt 2a odliczenie składek zapłaconych w roku podatkowym ze środków podatnika na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne podatnika lub osób z nim współpracujących, zgodnie z przepisami dotyczącymi obowiązkowego ubezpieczenia społecznego obowiązującymi w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 13a–13c PDOFizU. Powyższe oznacza, że omawiane odliczenie może zostać dokonane pod warunkiem spełnienia następujących przesłanek:

- składki zostały zapłacone w państwie członkowskim UE (innym niż Polska), lub w innym państwie należącym do EOG lub Konfederacji Szwajcarskiej,

- przepisy, z których wynikają te składki, dotyczą obowiązkowego ubezpieczenia społecznego,

- składki zostały zapłacone w roku podatkowym,

- składki zostały zapłacone ze środków podatnika,

- jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie RyczałtU, TonażU, albo w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie UE, w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, lub w Konfederacji Szwajcarskiej od dochodu (przychodu) albo podatku osiągniętego w tym państwie, albo od podatku na podstawie art. 27b ust. 1 pkt 2.ani nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

- podstawy wymiaru nie stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, a jednocześnie wspomniana umowa zawiera podstawę prawną wynikającą z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego państwa, w którym podatnik opłacał składki na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne.

Jednakże pozostaje pytanie dotyczące możliwości ubiegania się o odliczenie również tych składek, które zostały zapłacone w okresach wcześniejszych, tj. przed 2008 r. Kwestia ta stała się przedmiotem sporu przed ETS

TRESĆ WYROKU ETS

20. Odliczenia dotyczą składek, jakie zostały zapłacone ze środków podatnika w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej, w państwach EOG (poza państwami członkowskimi UE są to: Islandia, Norwegia i Liechtenstein) oraz w Szwajcarii.

Chociaż wyrok Trybunału Konstytucyjnego, który stał się powodem wprowadzenia komentowanych przepisów, dotyczył składek płaconych w państwach członkowskich UE, to jednak istniała potrzeba wprowadzenia regulacji prawnych odnoszących się do składek płaconych także w Islandii, Norwegii, Liechtensteinie oraz w Szwajcarii. Jest to związane z faktem, że w odniesieniu do tych państw również mają zastosowanie traktatowe swobody osiedlania się i swobodnego przepływu pracowników. To zaś właśnie naruszenie tych zasad, poprzez podatkową dyskryminację składek płaconych przez (pobieranych od) podatników polskich w innych państwach członkowskich, stało się powodem uznania dotychczasowych przepisów za niezgodne z Konstytucją. Należałoby zatem uwzględnić również składki płacone w tych państwach, choć nie są one państwami członkowskimi Unii.

21. Odliczenie dotyczy tych składek, które zostały zapłacone ze środków danego podatnika i dotyczyły ubezpieczenia społecznego podatnika lub osoby z nim współpracującej, zgodnie z przepisami o obowiązkowym ubezpieczeniu społecznym obowiązującymi w innym niż Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Składki zapłacone ze środków podatnika to nie tylko składki zapłacone bezpośrednio przez niego, ale również składki pobrane ze środków podatnika przez płatnika.

22. Odliczenie dotyczy składek tylko od tych dochodów, które w Polsce nie są zwolnione od opodatkowania na podstawie umowy międzynarodowej. Odliczenie dotyczy zatem składek ubezpieczeniowych od tych dochodów, które podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Polsce bądź też są opodatkowane w Polsce przy zastosowaniu metody zaliczenia proporcjonalnego.

Na możliwość odliczenia zagranicznych składek nie wpływa skorzystanie przez podatnika - względem tych samych dochodów, których dotyczą zagraniczne składki - z tzw. ulgi abolicyjnej na zasadach określonych w art. 27g ustawy.

Odliczenie od podstawy opodatkowania w Polsce dotyczy tylko tych składek, które nie zostały wcześniej odliczone:

* od dochodu przed jego opodatkowaniem w państwie, w którym były zapłacone (pobrane),

* od podatku w państwie, w którym były zapłacone (pobrane),

* od podatku w Polsce (jako składka na ubezpieczenie zdrowotne).

23. Jeszcze jednym warunkiem umożliwiającym odliczenie od dochodu podlegającego opodatkowaniu w Polsce zagranicznych składek ubezpieczeniowych, o których mowa, jest istnienie...