strona główna baza prawa podatkowego . . . obliczanie terminów w postępowaniu podatkowymobliczanie terminów w postępowaniu podatkowym

Obliczanie terminów w postępowaniu podatkowym

Sposób obliczania terminów uregulowany jest w Ordynacji podatkowej (OrdPU) * w Dziale I "Przepisy ogólne" w art. 12. Przepis ten dotyczy terminów materialnych i procesowych i reguluje całościowo problem ustalania terminów wyznaczonych w dniach, tygodniach, miesiącach i latach.

„Artykuł 12 OrdPU dotyczy również biegu terminu płatności podatku, który podatnik jest obowiązany sam obliczyć i wpłacić zgodnie z art. 47 § 3 OrdPU.” *

Obliczanie terminów oparte jest na następujących zasadach:

1)     terminy liczone w dniach kończą się z upływem ostatniego dnia, z tym, że nie wlicza się tego dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyznaczające początek terminu, np. odwołanie wnosi się w terminie 14 dni, od dnia doręczenia decyzji stronie. Dzień doręczenia decyzji jest zdarzeniem będącym początkiem terminu, więc dnia tego nie uwzględnia się. Np. gdy decyzję doręczono stronie 2 czerwca, dnia tego  nie wlicza się, a zatem termin do wniesienia odwołania upłynie 16 czerwca o godzinie 24:00.

2)     terminy określone w tygodniach kończą się z upływem tego dnia w ostatnim tygodniu, który nazwą odpowiada początkowemu dniowi tygodnia, np. jeżeli termin tygodniowy zacząłby biec np. w czwartek 5 września, to jego upływ nastąpi w czwartek 12 września o godzinie 24.

3)     terminy określone w miesiącach kończą się z upływem tego dnia w ostatnim miesiącu, który odpowiada początkowemu dniowi terminu. Gdy jednak takiego dnia w ostatnim miesiącu terminu nie ma – w ostatnim dniu tego miesiąca, np. jeżeli termin miesięczny rozpoczął bieg 31 października, to zakończy się 30 listopada, gdyż listopad liczy tylko30 a nie 31 dni.

4)     terminy określone w latach kończą się z upływem tego dnia w ostatnim roku, który odpowiada początkowemu dniowi terminu. Jednak gdy dnia takiego w ostatnim roku nie było – w dniu, który poprzedzałby bezpośrednio ten dzień, np. jeżeli termin roczny rozpocznie swój bieg 29 lutego to zakończy się z dniem 28 lutego roku następnego, gdyż w tym roku nie ma dnia, który odpowiadałby początkowemu dniowi terminu.

 Jeżeli ostatni dzień terminu przypada na sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy to zgodnie z art. 12 par. 5 OrdPU termin upływa w dniu następującym po dniu lub dniach wolnych od pracy. Np. jeżeli ostatnim dniem terminu okaże się sobota lub niedziela, to termin ulega z mocy prawa wydłużeniu do poniedziałku. Ordynacja podatkowa nie definiuje pojęcia „dni ustawowo wolnych od pracy”. Takie wyliczenie zawiera natomiast ustawa z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy (Dz. U. Nr 4, poz. 28 ze zm.). Zgodnie bowiem z art. 1 tej ustawy dniami wolnymi od pracy są: 1 stycznia - Nowy Rok, 6 stycznia - Święto Trzech Króli, pierwszy dzień Wielkiej Nocy, drugi dzień Wielkiej Nocy, 1 maja - Święto Państwowe,  3 maja - Święto Narodowe Trzeciego Maja,   pierwszy dzień Zielonych Świątek, dzień Bożego Ciała, 15 sierpnia - Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, 1 listopada - Wszystkich Świętych, 11 listopada - Narodowe Święto Niepodległości, 25 grudnia - pierwszy dzień Bożego Narodzenia, 26 grudnia - drugi dzień Bożego Narodzenia i niedziele. Tak wiec ostatni dzień terminu przypadający na którykolwiek z tych dni powoduje automatyczne przesunięcie końca terminu na pierwszy dzień następujący po dniu lub dniach wolnych od pracy.

W regulacji funkcjonującej w art. 57 par. 4 KPA sobota nie została uznana jako dzień wolny od pracy. Stało się to przedmiotem kontrowersji w orzecznictwie. W niektórych wyrokach dominuje pogląd, iż brakuje podstaw do uznania wolnej soboty za dzień ustawowo wolny od pracy.

 „Pojęcie dni wolnych od pracy zostało ściśle uregulowane w ustawie z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy (Dz.U. Nr 4, poz. 28 ze zm.). Soboty w tej ustawie nie zostały wymienione. Skoro tak, to nie można uznać ich za dni ustawowo wolne od pracy.” *

„Sobota nie jest dniem ustawowo wolnym od pracy, o którym mowa w art. 57 § 4 KPA.” *

W innych wyrokach podkreśla się, że sobotę należy uznać za dzień równorzędny z dniem ustawowo wolnym od pracy.

„Jeżeli dzień wolny od pracy w pięciodniowym tygodniu pracy (art. 129 § 1 i art. 129[7] kodeksu pracy w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 1 marca 2001 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy - Dz. U. Nr 28, poz. 301) przypada w sobotę (nieobjętą ustawą z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy - Dz. U. Nr 4, poz. 28 ze zm.), to dzień ten należy uznać za...