strona główna aktualności

W przedmiotowej sprawie, podczas kontroli działalności gospodarczej podatnika, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r., podatnik ujawnił pożyczkę na kwotę 400 tys. zł. Organ podatkowy ustalił, że pożyczkobiorca nie złożył deklaracji na podatek od czynności cywilnoprawnych i nie zapłacił należnego podatku. Podatnik złożył w urzędzie skarbowym (jeszcze w trakcie trwania kontroli w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych) deklarację PCC-3 dotyczącą umowy pożyczki oraz wpłacił podatek według stawki 2 proc. kwoty pożyczki wraz z odsetkami za zwłokę. Z uwagi na toczące się postępowanie wymiarowe nie uwzględniono złożonej przez podatnika deklaracji. W konsekwencji czego organ podatkowy, na podstawie art. 7 ust. 5 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywiloprawnych, określił podatnikowi wysokość należnego zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych w kwocie 80 tys. zł wraz z odsetkami.

Zdaniem NSA podatnik nie zdołał podważyć stanu faktycznego sprawy, z którego wynikało, że uiścił on podatek należny od umowy pożyczki dopiero w toku postępowania podatkowego. Wobec tego organ podatkowy miał prawo określić podatnikowi wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych. Dla zastosowania normy zawartej w powołanym przepisie wystarczający jest fakt, że skarżący powołał się na umowę pożyczki podczas kontroli prowadzonej w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 281 § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, celem kontroli podatkowej jest sprawdzenie, czy kontrolowani wywiązują się z obowiązków wynikających z przepisów prawa podatkowego. Przepis ten nie stanowi o jakiejś konkretnej kontroli dotyczącej konkretnego zobowiązania podatkowego. Cel kontroli został przez ustawodawcę zakreślony w sposób ogólny i tak też należy interpretować pojęcie „kontroli podatkowej”, o którym mowa w art. 7 ust. 5 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.