Baza prawa podatkowego
- Zobowiązania podatkowe
- Postępowanie podatkowe
- Karta podatkowa
- Podatek od towarów i usług
- Podatek akcyzowy
- Znaki akcyzy
- Podatek dochodowy od osób fizycznych
- Podatek dochodowy od osób prawnych
- Podatek leśny
- Podatek od gier
- Opłata od posiadania psów
- Opłata targowa
- Opłata administracyjna
- Podatek od spadków i darowizn
- Międzynarodowe prawo podatkowe
- Rachunkowość
- Podatkowa księga przychodów i rozchodów
- Doradztwo podatkowe
- Administracja podatkowa
- Ewidencja podatników
- Ustawa Karna Skarbowa
- Podatek od czynności cywilnoprawnych
- Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych
- Czynności sprawdzające
- Tajemnica skarbowa
- Podatek rolny
- Opłata skarbowa
- Kontrola skarbowa
- Egzekucja podatkowa
- Podatek od środków transportowych
- Słownik pojęć
- Podatek od nieruchomości
Aktualności
| VAT i akcyza | Prawo gospodarcze | Postępowanie podatkowe | Inne | Podatki - zagadnienia ogólne | Podatki obrotowe | Podatki majątkowe | Podatki i opłaty lokalne | Podatki dochodowe i przychodowe | Finanse publiczne |
Dobra wiara podatnika a prawo do odliczenia VAT
W dniu 22 października 2015 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok C-277/14 w sprawie PPUH Stehcemp sp.j. Florian Stefanek, Janina Stefanek, Jarosław Stefanek przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Łodzi. Pytanie prejudycjalne dotyczył zasadność odmowy prawa do odliczenia VAT naliczonego z tytułu transakcji uznanych za podejrzane, w szczególności z faktury wystawionej przez podmiot nieistniejący.
Trybunał Sprawiedliwości UE w swoim orzeczeniu prezentuje liberalny pogląd odnoszący się do budzącego wiele wątpliwości interpretacyjnych zagadnienia dobrej wiary podatnika w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w VAT.
Trybunał orzekł m.in., że: „kryterium istnienia dostawcy towarów lub jego prawa do wystawiania faktur, […] nie figuruje wśród przesłanek prawa do odliczenia [..] kryteria, od których przepisy krajowe [..] uzależniają istnienie dostawcy lub jego prawa do wystawiania faktur, nie powinny być sprzeczne z wymogami wynikającymi ze statusu podatnika w rozumieniu tych przepisów”.
Powyższe odnosi się do fragmentu opisu postępowania głównego zawartego w pytaniu prejudycjalnym, gdzie podniesiono, że nieistnienie dostawcy wynika w szczególności z faktu, że nie był on zarejestrowany do celów podatku VAT, nie składał deklaracji podatkowych, nie płacił podatków i nie posiadał koncesji na obrót paliwami ciekłymi. Ponadto stopień dewastacji nieruchomości wskazanej jako siedziba spółki uniemożliwiał prowadzenie tam jakiejkolwiek działalności gospodarczej.
Zdaniem TSUE: „status [podatnika w rozumieniu art. 4 szóstej dyrektywy] nie może też zależeć od przestrzegania obowiązków podatnika, […] dotyczących złożenia deklaracji podatkowej i zapłaty podatku VAT. Tym bardziej uznanie statusu podatnika nie może być uzależnione od obowiązku ogłaszania rocznych sprawozdań finansowych czy posiadania koncesji na sprzedaż paliwa, bowiem obowiązki te nie są przewidziane w szóstej dyrektywie”.
W związku z powyższym Trybunał Sprawiedliwości potwierdził swoje wcześniejsze stanowisko, zgodnie z którym przepisy szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, które odmawiają podatnikowi prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej należnego lub zapłaconego od dostarczonych mu towarów z uwagi na to, iż faktura została wystawiona przez podmiot, który należy uważać za podmiot nieistniejący i nie ma możliwości ustalenia tożsamości rzeczywistego dostawcy towarów, chyba że zostanie wykazane, w świetle obiektywnych przesłanek i bez wymagania od podatnika, aby dokonał ustaleń, do których nie jest on zobowiązany, że ów podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, iż rzeczona dostawa wiązała się z przestępstwem w zakresie podatku od wartości dodanej.
Źródło: http://curia.europa.eu
Jagoda Kondratowska
Zobacz pozostałe wpisy
