strona główna aktualności

Objaśnienia dotyczą stosowania przepisów przejściowych zawartych w ustawie z dnia 30 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1835).

Na podstawie nowelizacji zostały podwyższone zryczałtowane (kwotowe) koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 ustawy o PIT oraz została obniżona najniższa stawka zawarta w skali podatkowej określona w art. 27 ustawy o PIT (z 18% na 17%).

Przepis przejściowy nowelizacji (art. 3 ust. 1) stanowi, że od dnia 1 października do końca bieżącego roku miesięczne koszty uzyskania przychodów wynoszą:

1) 250 zł – w przypadku, o którym mowa w art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy PIT,

2) 300 zł – w przypadku, o którym mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy PIT.

Oznacza to, że płatnik wypłacający wynagrodzenie od dnia 1 października do dnia 31 grudnia br., przy obliczaniu dochodu do opodatkowania stosuje miesięczne koszty w wysokości 250 zł (zamiast 111,25 zł) albo 300 zł (zamiast 139,06 zł), jeżeli pracownik dojeżdża do pracy z innej miejscowości.

Nowelizacja podwyższyła w konsekwencji maksymalny roczny limit możliwy do zastosowania przy rozliczeniu za 2019 r. Roczne koszty uzyskania przychodów w 2019 r. wynoszą:

1) nie więcej niż 1 751,25 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, 2) nie mogą przekroczyć łącznie 2 626,54 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,

3) nie więcej niż 2 151,54 zł, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę,

4) nie mogą przekroczyć łącznie 3 226,92 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Ze względu na obniżenie od 1 października 2019 r., a więc w trakcie bieżącego roku, o 1 punkt procentowy najniższej stawki podatku, o której mowa w skali podatkowej (z 18% na 17%), konieczne stało się określenie dla całego 2019 r. najniższej stawki podatkowej oraz kwoty zmniejszającej podatek.

W konsekwencji, w rozliczeniu rocznym za 2019 r. obowiązywać będzie następująca skala podatkowa:

1) przy podstawie obliczenia podatku do 85 528 zł – podatek wyniesie 17,75% (minus kwota zmniejszająca podatek),

2) przy podstawie obliczenia podatku ponad 85 528 zł – podatek wyniesie 15 181 zł 22 gr + 32% nadwyżki ponad 85 528 zł (minus kwota zmniejszająca podatek).

Kwota zmniejszająca podatek w 2019 r. wynosi:

1) 1 420 zł – dla podstawy obliczenia podatku nieprzekraczającej kwoty 8 000 zł,

2) dla podstawy obliczenia podatku wyższej od 8 000 zł i nieprzekraczającej kwoty 13 000 zł: 1 420 zł pomniejszone o kwotę obliczoną według wzoru: 871 zł 70 gr × (podstawa obliczenia podatku – 8 000 zł) ÷ 5 000 zł,

3) dla podstawy obliczenia podatku wyższej od 13 000 zł i nieprzekraczającej kwoty 85 528 zł – 548 zł 30 gr.

Płatnik i podatnik (nie dotyczy podatników obliczających zaliczki na podatek dochodowy w sposób określony dla osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą) przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy, zamiast 18% stawki, stosuje stawkę w wysokości 17% oraz uwzględnia kwotę zmniejszającą podatek w wysokości 525,12 zł.

Źródło: www.gov.pl/web/finanse; stan na dzień: 20 października 2019r.